Διαστάσεις: 102 Χ 72 εκ.

Τεχνική: Λάδι σε ξυλοτέξ

Έτος: 1987

Τόπος έμβλημα αρχέγονων φυσικών σχηματισμών η Μάνη: πέτρα, ουρανός και θάλασσα. Αυτά τα πρωτογενή στοιχεία τη συγκροτούν, καθορίζοντας και των ανθρώπων της τον χαρακτήρα λιτό, αδρό και ακαταδάμαστο. Όμοιοι με αυτούς και οι πύργοι, κατοικίες και οχυρά πολεμικά των μεγάλων οικογενειών.

Εδώ εικονίζονται τρεις, που περιβάλλουν προστατευτικά ή και δεσποτικά τα μικρά χαμηλά σπίτια. Στέκουν όμοιοι με οβελίσκους ή στήλες ερμαϊκές στο χρώμα του άσπρου γρανίτη, επάνω σε έναν σχιστολιθικό βράχο-βωμό. Δεσπόζουσα μορφή, το ασύμμετρο πορτοκαλί τρίγωνο: ορεινός γυμνός όγκος βαμμένος με ανίσκιο φως, ή φως πυκνωμένο σαν πέτρα, που τείνει και μπορεί να κατακλύσει τα πάντα. O ουρανός, δύο τρίγωνα κομμάτια δεξιά και αριστερά της πηγής του φωτός. Στο γαλάζιο του μεσοκαλόκαιρου, ανεπηρέαστο από φωτεινές διαχύσεις, υπενθυμίζει την Απολλώνια ευταξία, ιδίως με την ορθογώνια φόρμα αριστερά.

Αλλά το φως, κυλώντας επάνω στο βουνό ή όχι, απλώνεται ασυγκράτητο, δίχως όρια, καταλύοντας εσωτερικό μαύρο πλαίσιο του πίνακα στο κέντρο-κορυφή του χειμαρρώδους φλογερού ποταμού και στις ακμές της βάσης του. Αυτές οι διαχύσεις είναι οι μόνες της μεγάλης φωτεινής μορφής. Υποδεικνύεται έτσι η βούληση του ζωγράφου να αναδείξει, όχι απλώς τη φυσική μεταμορφωτική επίδραση του φωτός στον χώρο, αλλά τη γενετική-ζωοποιό δύναμή του, εδώ έντονα μητρική: απλώνεται και τείνει να τυλίξει τον γήινο τόπο σαν αγκαλιά ή σαν την κόμη της “Ορεινής Μητέρας” που αρνήθηκε τον Όλυμπο, όπως λέει η Τελέσιλλα, για χάρη των γεννημάτων της. Αγκαλιά και παραπέτασμα που θέλει να κρύψει και να φυλάξει την Ύπαρξη από τον πολύτροπο θάνατο.